Namaz Vakitleri
Kuran'da ARA
    Suara Suresi
    ALİ FİKRİ YAVUZ MEALİ
    Rahmân ve rahîm olan Allah´ın adıyla
    1. Tâ, Sîn, Mîm.
    2. Bu ayetler, sıhhatı apaçık olan Kur’an’ın âyetleridir.
    3. Ey Rasûlüm, Kureyş halkı) iman etmiyecekler diye, kederden nerde ise, nefsine kıyacaksın.
    4. Biz eğer dilersek, onların üzerine gökten bir ayet (iman etmelerini gerektirecek bir delâlet) indiriveririz de ona boyunları eğile kalır (artık hiç biri isyan etmez).
    5. Kendilerine, Rahman’dan yeni bir öğüt her geldikçe, muhakkak ondan yüz çevirici olmuşlardır.
    6. Onlar, ısrarla Peygamberi ve Kur’an’ı yalanladılar. Fakat o istihza ettikleri Kur’an’ın dehşetli (azab) haberi kendilerine yakında gelecektir. (Bedir savaşında veya kıyamette perişan olacaklardır).
    7. (O kâfirler), yeryüzüne bakmadılar mı? Her çift ve çeşit iyi nebattan orada nicelerini bitirmişizdir!...
    8. Şüphesiz ki bu nebatları bitirmekte (Allah’ın kudretine, merhamet ve nimetinin genişliğine delâlet eden) bir alâmet vardır. Bununla beraber onların çoğu mümin olmadılar.
    9. Muhakkak ki senin Rabbin Azîzdir (kâfirlerden intikam almaya kâdirdir), Rahîm’dir (Müminlere merhametlidir).
    10. Bir vakit Rabbin, Mûsa’ya şöyle buyurmuştu: “- Git o zalimler kavmine;
    11. Firavun kavmine. Hâlâ (küfürden) sakınmıyacaklar mı?”
    12. Mûsa dedi ki: “ - Rabbim! Doğrusu onların beni tekzib etmelerinden korkuyorum.
    13. Hem (beni tekzib etmelerinden) canım sıkılır, dilim açılmaz. Onun için Hârun’a da peygamberlik ver (ve onu tebliğ için bana arkadaş yap).
    14. Bir de (Kıptî’yi öldürdüğümden) onların üzerimde bir kısas davası var, bundan dolayı korkarım ki, hemen beni öldürürler.”
    15. Allah şöyle buyurdu: “ -Hayır, ikiniz de mucizelerimizle hemen gidin. Muhakkak ki biz sizinle beraberiz, işiticileriz.
    16. Haydin Firavun’a gidin de deyin ki: Biz alemlerin Rabbinin peygamberiyiz.
    17. İsrail oğullarını bizimle beraber salıver (onlara azab etme).”
    18. Firavun şöyle dedi: “- Seni çocukken yanımızda büyütmedik mi? Hem de bizde, ömründen senelerce kaldın.
    19. O yaptığın işi (Kıptî’yi öldürmeyi) de sen işledin; sen nankörlerdensin.”
    20. Mûsa dedi ki: “- Ben bunu, o vakit cahillerden olduğum halde yaptım.
    21. Sizden korkunca da içinizden hemen kaçtım. Nihayet rabbim bana peygamberlik ihsan etti ve beni peygamberlerden (sana gönderilen biri) yaptı.
    22. Zahiren başıma kaktığın o nimet de, gerçekte İsrail oğullarını kendine köle edinmiş olman içindi.”
    23. Firavun şöyle dedi: “- Âlemlerin Rabbi de kimdir?”
    24. Mûsa dedi ki: “- O, göklerle yerin ve aralarında bulunan her şeyin Rabbidir; eğer gerçek olarak bilenlerseniz, (O’na iman ediniz).”
    25. Firavun, etrafında bulunan kimselere: “-Duymuyor musunuz?” (Mûsa’nın verdiği cevab, suale karşılık değildir) dedi.
    26. Mûsa dedi ki: “- O, sizin de Rabbinizdir, daha önceki atalarınızın da Rabbidir.”
    27. Firavun: “- Her halde size gönderilen peygamberiniz (!) ancak bir delidir.” dedi.
    28. Mûsa dedi ki: “- O doğu ile batının ve ikisi arasında bulunan her şeyin Rabbidir; eğer aklınız varsa, anlarsınız.”
    29. Firavun şöyle dedi: “- Yemin ederim ki, eğer benden başka bir ilâh edinirsen, mutlak ve muhakkak seni zindanda bulunan kimselerden yaparım.”
    30. Mûsa dedi ki: “- Sana, peygamberliğimi apaçık isbat edecek bir delil (mucize) getirdimse de mi, (beni zindana atacaksın)?”
    31. Firavun: “- Eğer doğru söyliyenlerdensen, haydi getir onu.” dedi.
    32. Bunun üzerine Mûsa asâsını bırakıverdi; apaçık bir ejderha oluverdi.
    33. Bir de elini çekti çıkardı; o da, bakanlara bembeyaz (nur saçan bir el) kesiliverdi.
    34. Firavun, etrafındaki topluluğa dedi ki: “- Bu şüphe yok ki bilgiç bir büyücüdür;
    35. Büyüsü ile, sizi, yerinizden (Mısır arazisinden) çıkarmak istiyor; şimdi ne (yapmamı) emir edersiniz?”
    36. Dediler ki: “- Onu ve kardeşini tut eğle; şehirlere de toplayıcılar yolla.
    37. Bütün bilgiç sihirbazları sana getirsinler.”
    38. Böylece maruf bir günün tayin edilen bir vaktinde bütün sihirbazlar bir araya getirildi.
    39. İnsanlara da, “– toplanmış mısınız?” denildi.
    40. Eğer (büyücüler) galib gelirlerse, sanırız ki bizler, büyücülere tabi olacağız.
    41. Nihayet büyücüler gelince, Firavun’a dediler ki: “- Gerçekten üstün gelirsek, muhakkak bize bir mükâfat var mı?
    42. Firavun dedi ki: “-Evet (size hem mükâfat var), hem siz o vakit (kıymet ve şeref bakımından bana) muhakkak en yakın kimselerdensiniz.”
    43. Mûsa büyücülere: “- Atın (ortaya), ne (marifet) atacaksanız.” dedi.
    44. Onlar da hemen iplerini ve sopalarını ortaya attılar ve: “- Firavun’un izzeti hakkı için biz, şüphesiz üstün gelenleriz.” dediler.
    45. Bunun üzerine Mûsa asâsını bırakıverdi; bir de ne görsünler, o, bütün uydurduklarını yutuyor!
    46. Büyücüler derhal secdeye kapandılar.
    47. Dediler ki: “- İman ettik âlemlerin Rabbine;
    48. Mûsa ve Hârûn’un Rabbine...
    49. (Firavun onlara şöyle) dedi: “- Ben size izin vermeden ona (Mûsa’ya) iman ettiniz, anlaşıldı ki o size büyü öğreten büyüğünüzmüş! O halde mutlaka yakında bileceksiniz: Muhakkak surette ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama kestireceğim ve gerçekten hepinizi asacağım.”
    50. Büyücüler dediler ki: “- Zararı yok, muhakkak biz Rabbimize döneceğiz.
    51. Doğrusu biz, (içinizde Mûsa’ya) iman edenlerin ilki olduğumuzdan dolayı Rabbimiz, bizim günahlarımızı bağışlayacağını ümid ederiz.”
    52. Mûsa’ya da, (seneler geçtikten sonra): “-İman eden kullarımı gece yola çıkar, çünkü takib edileceksiniz” diye vahy ettik.
    53. Firavun ise, şehirlere (asker) toplayıcılar gönderdi:
    54. “-Bunlar, (Mûsa’ya iman eden İsraîloğulları), muhakkak ki (bize nisbetle) pek az bir topluluktur.
    55. Fakat onlar bizi kızdırıyorlar.
    56. Biz ise ihtiyatlı (silâh kuşanmış) bir topluluğuz.” (dedi).
    57. Böylece Firavun’u ve kavmini çıkardık bostanlardan, pınarlardan;
    58. Hazinelerden ve şerefli makamlardan...
    59. İşte böyle yaptık ve onlara İsraîloğullarını mirascı kıldık.
    60. Nİhayet güneş doğarken (Firavun ordusu), İsraîloğullarının arkalarına düştüler.
    61. Vakta ki, iki topluluk (İsraîloğulları ile Firavun’un kıpt kavmi) birbirini görüp karşılaştı, Mûsa’nın ashabı “Yakalandık” dediler.
    62. Mûsa: “- Hayır, Rabbim muhakkak benimledir, bana kurtuluş yolunu gösterecektir.” dedi.
    63. Bunun üzerine Mûsa’ya: “-Asânı denize vur.” diye vahy ettik. Vurunca parçalandı, her bir parça kocaman dağ gibi oldu.
    64. Ötekileri, (Firavuncuları) da buraya yanaştırdık.
    65. Mûsa’yı ve beraberinde bulunanların hepsini kurtardık.
    66. Sonra ötekilerini boğduk.
    67. Elbette bunda bir ibret var, böyle iken (geri kalanlardan) çoğu imana gelmedi.
    68. Şüphe yok ki, senin Rabbin Azîz’dir= düşmanlarından intikam alır, Rahîm’dir= müminlere çok merhametlidir.
    69. (Ey Rasûlüm), Kureyş kavmine İbrahîm’in gerçek haberini de oku.
    70. Hani o, babasına ve kavmine demişti ki, siz neye tapıyorsunuz?
    71. Onlar da: “- Bir takım putlara tapıyoruz, bütün gün onlara ibadete devam ediyoruz.” dediler.
    72. (İbrahîm, onlara) dedi ki: “-Dua ettiğiniz zaman, o putlar sizi işitiyorlar mı?”
    73. Yahud size fayda veya zarar verirler mi?”
    74. Dediler ki: “- Hayır (bize cevab vermezler, fayda ve zararları da dokunmaz), ancak biz, babalarımızı böyle yapıyorlar bulduk.
    75. (75-76) İbrahim şöyle dedi: “- Şimdi gördünüz mü, o sizin ve geçen atalarınızın taptıklarını?
    76. (75-76) İbrahim şöyle dedi: “- Şimdi gördünüz mü, o sizin ve geçen atalarınızın taptıklarını?
    77. Muhakkak onlar benim düşmanımdır; ancak âlemlerin Rabbi müstesnadır.
    78. O’dur ki, beni yaratıb da doğru yolu bana gösteriyor.
    79. O ‘dur ki, beni yediriyor ve içiriyor.
    80. Hastalandığım zaman da, O bana şifa veriyor.
    81. O’dur ki, beni öldürecek ve sonra beni diriltecek.
    82. O’dur ki, hesab gününde günahımın bağışlanmasını kendisinden umarım.
    83. Rabbim, bana bir hikmet (ilim ve anlayış veya peygamberlik) ver ve beni salih kimselere kat.
    84. Benden sonra gelecek ümmetler içinde, hayırla anılacak bana güzel bir yad kıl.
    85. Beni Naîm Cennetinin varislerinden kıl.
    86. Babamı da hidayete ulaştır, çünkü o sapıklardan bulunuyordu.
    87. Kabirlerden diriltilecekleri gün, beni utandırma.
    88. O gün ki, ne mal fayda verir, ne de oğullar...
    89. Ancak Allah’a hâlis ve pâk bir kalb ile varan müstesna.
    90. Cennet de takva sahiblerine yaklaştırılmıştır.
    91. Cehennem ise azgınlara apaçık gösterilmiştir.
    92. (92-93) Ve onlara: Allah’dan başka taptıklarınız nerede? Size yardım ediyorlar mı, veya kendilerini kurtarıyorlar mı? denilmekte...
    93. (92-93) Ve onlara: Allah’dan başka taptıklarınız nerede? Size yardım ediyorlar mı, veya kendilerini kurtarıyorlar mı? denilmekte...
    94. Arkasından da o kâfirlerle azgınlar cehennemin içine atılmakta,
    95. İblis’in bütün askerleri de...
    96. Kâfirler, putları ve öncüleriyle cehennemde çekişirlerken, birbirlerine şöyle demektedirler:
    97. “-Vallahi, doğrusu biz, açık bir sapıklık içinde idik.
    98. Çünkü (ey putlar), sizi âlemlerin Rabbine denk tutuyorduk.
    99. Bizi ancak (kendilerine uyduğumuz bizden önceki) mücrimler sapıttı.
    100. Artık bizim için ne şefaatçılar var,
    101. Ne de yakın bir dost...
    102. Bari bizim için geriye bir dönüş olsaydı da müminlerden olsak.”
    103. Şüphesiz bu haberlerde kesin bir ibret var; öyle iken kavminin çoğu kendisine iman etmediler.
    104. Muhakkak ki senin Rabbin Azîz’dir= kâfirlerden intikam alıcıdır, Rahîm’dir= müminleri çok bağışlayıcıdır.
    105. Nûh kavmi, peygamberleri inkâr etti.
    106. O vakit kardeşleri Nûh onlara şöyle demişti: “- Siz Allah’dan korkmaz mısınız?
    107. Doğrusu ben size gönderilmiş güvenilir bir peygamberim.
    108. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    109. Buna karşı, ben sizden bir mükâfat da istemiyorum. Benim mükâfatım ancak âlemlerin Rabbine aiddir.
    110. O halde, Allah’dan korkun ve bana itaat edin.”
    111. Onlar dediler ki: “- Arkana hep düşük kimseler takılmışken, biz sana iman eder miyiz?”
    112. Nûh dedi ki: “- Onların yapmakta oldukları amellere dair benim bilgim yoktur (sadakatlarını bilmem, dış görünüşlerine bakıyorum).
    113. Onların hesabı ancak Rabbime aiddir; eğer iyice düşünseydiniz bunu bilirdiniz (fakat siz cahillik yapıyor, bilmediğiniz şeyi söylüyorsunuz).
    114. Hem ben müminleri koğucu değilim.
    115. Ben ancak açık bir korkutucuyum.”
    116. Onlar dediler ki: “- Ey Nûh! Sen eğer dediğinden vaz geçmezsen, muhakkak taşla öldürülenlerden olacaksın.”
    117. Nûh şöyle dedi: “- Rabbim! Gerçekten kavmim beni tekzib etti.
    118. Artık benimle onların arasındaki hükmü sen ver ve hem beni, hem de beraberimde olan müminleri kurtar.”
    119. Bunun üzerine biz, onu ve beraberindekileri, o yükle dolu geminin içinde selâmete çıkardık.
    120. Sonra da (gemiye binen Nûh’un) arkasından geride kalanları boğduk.
    121. Muhakkak ki (onlara yaptığımız) bu işte, (geride kalanlar için) bir ibret var, öyle iken onların çoğu mümin olmadı.
    122. Şüphesiz ki, senin O Rabbin Azîz’dir= kâfirleri kahreder, Rahîm’dir= müminlere çok merhametlidir.
    123. Âd kavmi de gönderilen peygamberleri tekzib etti.
    124. O vakit, kardeşleri Hûd peygamber onlara şöyle demişti: “- Siz Allah’dan korkmaz mısınız?
    125. Gerçekten ben, size gönderilen güvenilir bir peygamberim.
    126. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    127. Buna karşı sizden bir ücret de istemiyorum; benim mükâfatım ancak âlemlerin Rabbine aiddir.
    128. Siz, her tepeye bir alâmet (köşk) bina eder eğlenir misiniz?
    129. Dünyada ebedî kalacakmışsınız gibi, bir takım saraylar ve havuzlar da ediniyorsunuz?
    130. Hem (ceza için) yakaladığınız vakit, merhametsizce, zorbaca yakalıyorsunuz (dövüyor, öldürüyorsunuz).
    131. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    132. Size bildiğiniz şeyleri verenden sakının;
    133. Size davarlar ve oğullar verenden,
    134. Bağlar ve pınarlar ihsan edenden...
    135. Doğrusu ben, size gelecek büyük bir günün azabından korkuyorum.”
    136. Onlar dediler ki: “- Sen öğüd versen de, öğüd verenlerden olmasan da bizce farkı yoktur.
    137. Bu bize getirdiğin, evvelkilerin yalanından başkası değildir.
    138. Biz azaba uğratılmayız.”
    139. Böylece onu (Hûd peygamberi) tekzib ettiler. Biz de onları helâk ettik. Muhakkak ki, onlara yaptığımız bu işte, sonrakiler için bir ibret vardır; öyle iken çoğu mümin olmadı.
    140. Doğrusu senin Rabbin, muhakkak ki, O Azîz’dir= düşmanlarından intikam alıcıdır, Rahîm’dir= müminlere çok merhametlidir.
    141. Semûd kavmi gönderilen peygamberleri tekzib etti.
    142. O vakit, kardeşleri Salih (Peygamber) onlara şöyle demişti: “- Allah’dan korkmaz mısınız?
    143. Gerçekten ben size gönderilen güvenilir bir peygamberim.
    144. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    145. Buna karşı, ben, sizden bir ücret istemiyorum; benim mükâfatım ancak âlemlerin Rabbine aiddir.
    146. Siz, buradaki nimetler içerisinde emîn olarak bırakılacak mısınız?
    147. Bağların ve pınarların içinde,
    148. Ekinlerin ve meyvası yumuşak, hoş hurma ağaçlarının içinde...
    149. Bir de dağlardan (taşlarından) neşe ve zevkle evler yontuyorsunuz.
    150. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    151. Kâfirlerin emrine itaat etmeyin,
    152. (Onlar) o kimselerdir ki, yeryüzünü fesada verirler de düzeltmezler.”
    153. Onlar (Salih peygambere) dediler ki: “- Sen çok büyülenmişlerdensin.
    154. Sen ancak bizim gibi bir insansın. Eğer doğru söyliyenlerden isen, haydi bir mucize getir.”
    155. (Salih peygamber onlara şöyle) dedi: “- İşte bu, (Allah’ın emriyle kayadan çıkardığım) dişi bir deve! Su içme (işi), bir gün onun, belli bir gün de (nöbetle) sizin...
    156. Sakın ona bir fenalıkla dokunmayın ki, bu yüzden sizi büyük bir günün azabı yakalar.”
    157. Derken o deveyi kestiler, fakat pişman oldular.
    158. Çünkü azab kendilerini yakalayıverdi. Muhakkak ki bunda bir ibret var. Öyle iken (arkadan gelenlerin) çoğu mümin olmadı.
    159. Doğrusu senin Rabbin, muhakkak ki O, Azîz’dir, Rahîm’dir.
    160. Lût kavmi, gönderilen peygamberleri tekzib etti.
    161. O vakit, kardeşleri Lût kendilerine şöyle demişti: “- Allah’tan korkmaz mısınız?
    162. Gerçekten ben, size gönderilen güvenilir bir peygamberim.
    163. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    164. Buna karşı ben sizden bir ücret de istemiyorum, benim mükâfatım ancak âlemlerin Rabbine aiddir.
    165. İnsanların içinden erkeklere mi gidiyorsunuz;
    166. Ve Rabbinizin, sizin için helâl yarattığı zevcelerinizi bırakıyorsunuz? Doğrusu siz harama tecavüz eden bir kavimsiniz.”
    167. Onlar şöyle dediler: “- Ey Lût, eğer söylediklerinden vaz geçmezsen, yemin olsun ki, muhakkak (memleketimizden) çıkarılanlardan olacaksın.”
    168. (Lût, kavmine şöyle) dedi: “- Doğrusu ben, sizin yaptıklarınıza buğz edenlerdenim.
    169. Ey Rabbim! Beni ve âilemi, bunların yapmakta oldukları kötülüğün azabından kurtar.”
    170. Biz de onu ve âilesini (kendisine iman edenleri) tamamen kurtardık.
    171. Ancak ailesinden, geridekiler içinde yalnız karısı kaldı.
    172. Sonra geride kalanları hep helâk ettik.
    173. Üzerlerine (kızgın lâvlardan ibaret) taş yağmuru yağdırdık. İşte bak, azabla korkutulanların yağmuru ne kötüdür!...
    174. Muhakkak ki bunda (onlara yaptığımız helâk işinde), arkalarından gelecekler için büyük bir ibret vardır; öyle iken, çoğu mümin olmadı.
    175. Doğrusu senin Rabbin, muhakkak ki O, Azîz’dir= kâfirlerden intikam alıcıdır. Rahîm’dir= müminlere çok merhametlidir.
    176. Eyke (adındaki yerin) halkı gönderilen peygamberleri tekzip etti.
    177. O vakit, (peygamberleri) Şuayp onlara şöyle demişti: “- Allah’dan korkmazmısınız?”
    178. Gerçekten ben, size gönderilen güvenilir bir peygamberim.
    179. Artık Allah’dan korkun ve bana itaat edin.
    180. Ben, buna karşı sizden bir ücret istemiyorum, benim mükâfatım ancak âlemlerin Rabbine aiddir.
    181. Ölçüyü ve tartıyı tam yapın da eksiltip hak yiyenlerden olmayın.
    182. Doğru terazi ile tartın.
    183. İnsanların mal ve haklarını düşürmeyin ve yeryüzünü yağmacılıkla, ihtilâlcilikle fesada vermeyin.
    184. O Allah’dan korkun ki, hem sizi, hem de sizden evvelki halkı yaratmıştır.
    185. (Onlar, peygamberleri Şuayb’a şöyle) dediler: “- Sen muhakkak çok büyülenenlerdensin.
    186. Sen ancak bizim gibi bir insansın. Doğrusu biz, seni muhakkak yalancılardan sanıyoruz.
    187. Eğer doğru söyliyenlerdensen, hemen üzerimize gökten bir parça düşür.”
    188. (Şuayb, kavmine şöyle) dedi: “- Rabbim yaptıklarınızı daha iyi bilendir.”
    189. Böylece Şuayb’ı tekzib ettiler de, (güneşin bunaltıcı sıcaklığından gölgelenmek için bulutun altında sığındıkları zaman, yakılıb mahvedildikleri) o gölge gününün azabı kendilerini yakalayıverdi. Gerçekten o büyük bir günün azabı idi.
    190. Doğrusu bunda, (onlara yaptığımız bu helâk işinde), kendilerinden sonra gelenler için büyük bir ibret var, öyle iken çoğu mümin olmadı.
    191. Gerçekte senin Rabbin, muhakkak ki o, Azîz’dir= kâfirlerden intikam alıcıdır, Rahim’dir= müminlere çok merhametlidir.
    192. Bu Kur’ân, muhakkak ve elbette âlemlerin Rabbi katından indirilmedir.
    193. Onu Cebraîl Rûhu’l-Emîn indirdi,
    194. Korkutuculardan olasın diye, kalbine (indirdi)...
    195. Açık bir Arab dili ile...
    196. Gerçekten o, (Kur’an’ın nâzil olacağına dair vasıf) daha evvelki kitablarda da vardır.
    197. İsrailoğulları âlimlerin, kitâblarında Kur’an’ın vasfını bilmesi de, o kâfirlere bir delil değil mi? (Bundan da Kur’an’ın sıhhatini anlamıyorlar mı?...)
    198. Eğer onu Arabca bilmiyenlerden birine indirseydik de,
    199. Onu Kureyş kâfirleri üzerine okusaydı, yine iman etmiyeceklerdi.
    200. Biz, o küfrü mücrimlerin kalblerine öyle sokmuşuz ki,
    201. O acıklı azabı görecekleri ana kadar, bu Kur’ân’a iman etmezler.
    202. İşte, bu azab, hiç farkında değillerken, ansızın kendilerine gelecektir.
    203. “Bize bir mühlet verilir mi?” diyecekler.
    204. Şimdi onlar azabımızı çabuklaştırmak mı istiyorlar?
    205. Gördün ya, artık onları senelerce zevklendirsek,
    206. Sonra kendilerine verilen azab vaadi gelip çatarsa,
    207. O yaşadıkları zevkin kendilerine hiç faydası olmıyacaktır.
    208. Biz hangi memleket halkını helâk ettikse, muhakkak o memleket halkını korkutucu peygamberler olmuştur.
    209. (Onlara) öğüd verilmiştir. Biz (onları helâk etmekle) zulmetmiş değilizdir.
    210. Kur’an’ı (müşriklerin zannettiği gibi), şeytanlar indirmedi.
    211. Kur’an’ı indirmek, onlara uygun düşmez; hem de buna güçleri yetmez.
    212. Şeytanlar, vahyi işitmekten kesin olarak menedilmişlerdir.
    213. O halde, sakın Allah ile beraber, diğer bir ilâha ibadet etme; azaba uğratılanlardan olursun.
    214. Önce en yakın soydaşlarını (Allah’ın dinine dâvet ederek, kendilerine öğüd ver de cehennem azabı ile) korkut.
    215. Sana tabi olan müminlere kanadını indir (tevazu yap).
    216. (Buna rağmen) sana isyan ve muhalefet ederlerse de ki: “- Ben sizin yaptıklarınızdan beriyim,”
    217. Ve o Azîz Rahim’e tevekkül et (her şeye üstün, müminlere çok merhametli olan Allah’a güven).
    218. O Allah’dır ki, namaza kalktığın zaman seni görüyor,
    219. Secde edenler (namaz kılanlar) içinde dolaşmanı da...
    220. Çünkü her şeyi künhü ile işitib bilen O’dur.
    221. Ey müşrikler, size haber vereyim mi, şeytanlar kimin üzerine inerler?
    222. Onlar, her düzenbaz günahkârın (kâhinlerle sahte peygamberlerin) üzerine inerler.
    223. O düzenbazlardır ki, şeytanlara kulak verirler ve çoğu yalan söylerler (şeytanların telkinatını kendi bilgilerine katarlar).
    224. (Peygamberi hicveden kâfir ve İslâm dışı) şairler ise, onlara sapık kimseler uyarlar.
    225. Görmez misin o şairler, her yöne meyleder ve boş şeylere dalarlar.
    226. Gerçekten onlar, şiirlerinde, yapmıyacakları şeyleri söylerler.
    227. Ancak iman edib salih amel işliyenler, Allah’ı çok ananlar, kendilerine zulmedildikten sonra (Peygambere hiciv yapan kâfirleri reddederek) öclerini alanlar müstesnadır. O zulmedenler, yakında hangi dönüş yerine döneceklerini bilecelerdir.